Sihirli Odun*

*

Sihirli Odun* Nina-nina-dobrev-16460720-100-100

Kişiler;Christofer Peter L'oyal,Eva Jenny Olivia

Zaman;Okulun açılmasına 7 gün kala,karlı bir kış gecesi.

Kurgu;Dean Orman'ında yürüyüşe çıkma düşüncesi,yorgunluktan ormanda uyuya kalmış bir kız ve zavallı yılancık.Bir odunun bu kadar can yaktığını nereden bilebilirdiniz?

"Mugglelar arasında olmak güzel."diye mırıldandı Eva soğuk gecenin getirdiği temiz havayı içine çekerken.Kendini burada bulmayı düşünmüyordu.Diğer arkadaşları gibi Üç Süpürge'ye gidebilir ve kök birası içip eğlenebilirdi.Fakat buradaydı.Dean Ormanının girişinde.
Teyzesi onu himayesine aldığından beri en çok gittiği yerlerden biri olmuştu burası.Onun için küçüklüğünden beri bir önem arz ediyordu.İlk hayalini burada kurmuştu ve ilk defa gerçek acıyla burada karşılaşmıştı...

Düşüncelerinin sesi,karı ezen botlarının sesinden bile daha gürültülü geliyordu Eva'nın kulağına.Her adımında ve her o ağaca daha da yaklaştığında biri düşüncelerinin sesini açıyordu sanki.Kafasını sallayarak düşüncelerinin beyninden akıp gitmesini diledi.Düşünceleri biraz durgunlaşınca derin bir nefes aldı ve öne arkaya doğru sallanarak ağacının çevresini taradı.Evet oradaydı.Elbisesinin büyük bir parçası hala orada duruyordu.
Memnuniyetle gülümseyerek öne doğru bir manevra yaptı ki,yapmamış olmayı diledi.Kendini yerde bulduğun da herşey o kadar çabuk gelişmişti ki anca poposunun acısı onu kendine getirebilmişti.
"Lanet olsun!"diyerek yerinde dövündü ve ağaca tutunarak kalkmayı denedi.Ayağa kalkmayı becerebildiğin de gördüğü şey sinirlenmesine neden olabilirdi fakat o sadece gülümsüyordu.
"Seni koca kütük!Az kalsın bir şeyimi kırıyordun.Ne halt ediyorsun sen burda,bana kastın falan mı var?"diye mırıldandı ayağının altındaki kütüğe doğru.Kar yüzünden üstü bembeyaz olmuş odun parçası çıtırdayınca Eva kıkırdayarak sırtını ağaca yasladı ve kütüğünü yanına çekti.Bir yandan da "Lanet olsun,kütük!Sen bile bana karşıysan ..."diye yakınıyordu.Evet bu durum oldukça ironikti.Normal de bir kütükle konuşmak onun için bariz derece de saçma ve pervasız gelebilirdi.Ama buradaki durumu da şuan öyleydi.Saçma ve pervasız.
Derin bir iç çekerek kendini gökyüzüne bakmaya zorladı.Kütüğünün neredeyse buz tutmuş kabuğunu okşayarak "Popomu fena halde acıttın." dedi.Eldivenleri yüzünden dokunduğu şeyin sertliğini ve soğukluğunu hissetmese de parmaklarının ucunda bir güç biriktiğini biliyordu.Birşeylere vurmak veya birşeyle oynamak ona her zaman iyi gelmişti.Kütüğüyle konuşurken ve onun sert kabuğuyla oynarken biraz olsun rahatladığını fark etti.Baş döndüren soğukluk iyice mayışmasına neden olurken kendini uykunun emin kollarına bırakmaktan alamadı.Daha gözlerini kapatmasından iki dakika geçmeden uyuyakalmıştı ve bir bebek gibi elinde kütüğünü tutuyordu.Kütüğü her sıktığın da sanki başka bir mağazaya girip çıkıyormuş gibi başını sallıyor ve "Hayır alışverişe gitmeyeceğim!Hayır!" diye mırıldanıyordu.Alışverişli kabuslarından epey bir zaman geçtiğin de,yavaş yavaş uyanmaya başlarken,soğukla beraber bir çıtırtı kulağına geldi ve refleks olarak yerinden fırladı...

Yavaş adımlarla ormanın derinliklerine doğru ilerlerken tek düşünebildiğim havanın insanın içini ürperten soğuğuydu.Karı sevdiğim için ormanda yapacağım küçük bir yürüyüşün rahatlatıcı olduğunu düşündüğümden dolayı kendimden nefret ettim.Güzel evimde oturup ev cini Weekly'nin bana sıcak çikolata getirmesini isteyebilirdim.Ve o güzel sıcak çikolatayı yudumlarken dışarıda soğuktan donmuş insanlara gülümseyerek bakabilirdim.Şimdi ise sadece soğuktan buz tutmuş ellerim ve karda yürürken gıcır gıcır sesler çıkaran botlarım varız.Koskaca ormanın içinde öylece geziniyoruz.Burada ne aradığımı bile bilmiyordum.Saçma olduğunu biliyordum ama içgüdülerime güvenerek ayaklarımın beni ormana yönlendirmesini izlemiştim.Ve yaklaşık bir saattir ormanın çıkışını bulmaya çalışıyordum.Keşke asamı yanıma alsaydım diye düşündüm.Büyü yapmanın yasak olduğunu biliyordum ama babamın itibarı sayesinde bir şekilde yırtabilirdim.En azından kaybolursam aileden birinin beni arayacağına emindim.Ama bu içimi rahatlatmıyordu.Derin bir şekilde içime çektiğim nefesimi soğuk havaya doğru verdim ve havada oluşan minik bulutları andıran buharın yükselmesini izledim.Ellerimi bontumun cebinden çıkararak saatime kaçamak bir bakış attım.Bu kadar erken saatte beni aramaları olanaksızdı.Çünkü eve gece yarısından sonra bile gelsem tek kelime duymazdım.Bugünüde öyle düşünebilirlerdi.Endişeleri bir kenara bırakıp yürümeye devam ettim.En azından soğuktan donup ölürdüm.En az tabii.Ayılara yem olma gibi önemsiz şeyleri saymıyordum bile.Geçenlerde dinlediğim bir büyücü grubunun şarkısını mırıldanarak yoluma devam ettim.Dean Ormanı hakkında bir kaç efsane okuduğumu anımsadım.Mugglelar giremesin diye ve girenler bir daha çıkamasın diye yapılan büyülür hakkında.Bunu düşünmemeye çalıştım.Sonsuz bir orman olacak hali yoktu ya? Elbette bir yere çıkacaktı.Bir aslan yuvasına yada ayının mağrasına.Önemsiz şeyler bunlar.Önüme çıkan iki yola kararsız gözlerle baktım ve sola döndüm.İç güdülerime güvenen biri olmadığım için her an karşıma bir şey çıakacakmış gibi tetikte duruyordum.Etrafıma öyle dikkatli bakıyordum ki önümdeki çalı öbeğini farketmedim bile.Botlarımın çalıların üzerinde çıkardığı sesi tüm ormanın duyabileceğini düşündüm."Lanet olası" diye söylendim kendi kendime.Çalı öbeğine basmamaya dikat ederek bir kaç adım ileri gittim.Etrafıma hafifçe göz atıp bir tehtit unsuru olmadığını anlayınca derin bir oh çektim ve hemen yanımda duran ağacın yanına doğru yürüdüm.Gözlerim benden yaklaşık yirmi metre ilerinde duran açıklığa takıldı ve kendimi çaça dansı yapmamak için zor tuttum.İşte bu çıkışı bulmuştum! 32 Dış sırıtarak ve aceleyle ilerledim.Ağacın yanından geçerken gökyüzünde yıldızlara benzer birşeyler gördüğümü sandım.Beynimde bir anda şimşekler çaktı.Botlarım karda kayıp beni yere düşürünce başıma inen odunu ve odunun arkasında uykudan yeni uyanan bir bebek gibi görünen kızı gördüm.

*Alışverişli kabuslarından epey bir zaman geçtiğin de,yavaş yavaş uyanmaya başlarken,soğukla beraber bir çıtırtı kulağına geldi ve refleks olarak yerinden fırladı...

Kütüğünü yanından ayırmadan sinsice küçük bir adım attı ve gözlerini kırpıştırarak yoğun siyahlığı taradı.Görebildiği tek şey büyük cüsseli bir şeyin ona doğru geldiğiydi.Derin bir nefes alarak "Hadi kızım!Yapabilirsin." dedi ve kendiside ne yaptığını anlamadan karşısında ki şeye elindeki kütüğü indirdi.
Tam kütüğüne bakıp "Aferin kütük!İlk defa işe yaradın." diyecekti ki insanımsı bir 'Ah!' sesi onu olduğu yerde dondurdu.Zorla yere baktı ve kafasına bir şaplak indirmemek için ellerini kütüğüne doladı.Tanrım!Yanlış üstüne yanlış yapıyordu.Ayı sandığı kişi bir insan evladı- ya da her neyse- çıkınca yüzünü buruşturmaktan kendini alamamıştı.Hızla yere çömelip çocuğun eğik yüzüne bakmaya çalışırken bir yandan da "Ah,üzgünüm.Ben.Seni şey sandım." dedi.Şey kısmını utancından söyleyememişti.Bir fısıltı misali cabaladı ve "Ayı sanmıştım." deyiverdi.Çocuk kasılıp,titrerken çocuğun güldüğünü fark etti.İçinden "Ne tür bir manyağa çattık biz kütük ya!!"diye geçirirken her zaman düşüncelerine tercuman olmuş ağzından "Sahi pek bir farkın yok ya..."diye kaçırıverdi.Çocuk tekrar gülümseyerek sonunda başını kaldırdı.
Eva bir an da ne olduğunu anlayamadı.Çocuğun gülüşünün alaycı ve küçümseyici olacağını sanmıştı ama değildi.Aşırı samimi ve hoş duruyordu.Gözleri ise,onu bambaşka bir boyuta taşıyordu.
Hızla başını öne eğerek bir daha çocuğun gözlerine bakmamayı kafasında bir yerlere not aldı.Ne oluyordu böyle?Gözleri öldürecek değildi ya."Olsun,yine de bakma."diye geçirdi içinden.İç sesinin karmaşıklığından kurtulduğunda çocuğun konuşmaya başladığını daha henüz anlayabilmişti...

Başımda sanki onlarca kurt geziniyormuş gibi bir hisse kapılmıştım.Tüm beynim sanki bir anda on kat daha büyümüştü.Acıdan yüzümü buruşturarak hafif bir "Ah" sesiyle doğrulmaya çabaladım.Ama beynimde çakan yıldız şimşek -yada herhangi bir gök cismi olabilir- buna son derece engel oluyordu.Pes ederek olduğum yere çöktüm ve acının beni bir an önce terk etmesini diledim.Ben içimden acının geçmesini dileyerek koyun saymaya başlamışken daha önce hiç duymadığım kadar berrak ve doğal ses beni kendime getirdi."Ah,üzgünüm.Ben.Seni şey sandım." Hafifçe başımı çevirdim.Karşımda gördüğüm şeyin bir kız olduğunu anlamam için gözlerimi bir kaç kez kırpıştırmam gerekti.Görüşüm biraz daha netleştiğinde onu gördüm.Uzun düz saçları birbirine karışmış yüzünde son derece pişmanlık duygusuna benzeyen bir ifade vardı.Kahverenginin en hoş tonundaki gözleri tuhaf bir şekilde parlıyordu.Bir rüyada olmadığımı anlamak için bir kaç kez daha gözlerimi açıp kapadım ama ordaydı.Bu durumda olmamın sebebi ve beni bu durumdan kurtarmaya çalışan kız tam karşımdaydı işte.Kızı incelemeyi bitirdiğimde az önce söylediği cümleyi fısıldayarak tamamladığını duydum."Ayı sanmıştım." Kahkahalarla gülebilirdim ama acı bedenimi hafifçe ele geçirirken zorlukla gülebildim.Bu halimde bile beni güldürebilen bir kızla tanışmak güzeldi."Sahi pek bir farkın yok ya..." diye mırıldanan kadife sesin sahibine döndüm ve kaşlarımı çattım.Az önce bana kütükle vuran kendisi değilmiş gibi laf sokması tuhaftı.En azından bir muggle değilse Slytherinde olduğundan emindim.Ama öyle olsa büyük ihtimal onu görmüş olurdum.Ama böylesine tatlı bir yüz gördüğümü anımsamıyordum.Farkında olmadan kıza gülümsediğimi ve gözlerimi o kahvenin en biricik tonunda olan gözlerine diktiğimi farkettim.Kız hafif utanca benzeyen bir duyguyla gözlerini kaçırırken gülümsemem arttı ve acının yavaş yavaş başımdan çekildiğini ama hala kütük yemiş gibi hissettiğimi farkettim.Ah lanet olsun zaten bir kütük yemiştim ! Hafifçe ağacın yanına doğru kıvrıldım ve başımı ağacın sert kabuğuna yasladım.En azından bu sabit bir şekilde durmamı sağlayacaktı.Kıza çarpık bir gülümseme atarak "İyi vuruştu beysbolda bayağı başarılı olmalısın" dedim.Beysbol muggleların oynadığı sopa ile topa vurdukları şu tuhaf oyundu.Bana göre hiçbir şey Quiddtch'in yerini tutmasada babamla beraber oynamıştık.Hem kıza biraz muggle oyunları hakkında hava atabilirdim.Bir büyücü ne kadar muggle oyunu bilirse tabii.Kızı dikkatle incelerken farklı bir dünyadan çıkmış gibi bana baktığını farkettim.Ve yapmacıkta olsa hafif kendimi acındırarak başımı tuttum.Kızın bana kaşlarını çattığını farkedince masumca gülümsedim.Ormanda yürüyüş yapmaya karar vermek şu ana kadar aldığım en doğru karardı sanırım.

*İç sesinin karmaşıklığından kurtulduğunda çocuğun konuşmaya başladığını daha henüz anlayabilmişti...
Çocuk onu süzerek "İyi vuruştu beysbolda bayağı başarılı olmalısın"demişti.Eva istemsiz olarak gülümsedi ve başını ona çarpık gülüşler atan çocuğa döndürdü.Sesine biraz ciddilik katarak "Futbol oynarım,tekmemin tadına bakmak ister misin?O da elim kadar iyidir."dedi.Garipti,yeni tanıştığı-daha doğrusu tanışamadığı-bir çocuğun onu güldürmesi ona oldukça ironik geliyordu.Aldırmadan başını salladı ve çocuğun kafasına vurduğu yeri taradı.Gözlerini kırpıştırarak dikkatle bakınca vurduğu yerin kanadığını ve soğuk birşeyler koymassa şişebileceğini farketti.Eli ondan habersiz olarak çocuğun kanayan başına değince ürperdi fakat geri çekilmedi.Yarasının büyüklüğünü ve ne kadar hasar aldığını anlamaya çalışır gibi elini kanayan yerin üzerinde gezdirdi.Ona dokunduğu andaki heyecan onu tekrar sarmalarken çocuğun dikkatlice onu izlediği fark etti.Gözlerini devirerek sakin bir sesle"Yaranı bir bezle kapatmalıyız.Ve şişmemesi için birşeyler yapmalıyız."dedi.Eliyle montunun ceplerini yokladı.Ama boştu.Onun burnundan akan o sıvıyla(ıııy) ilgili bir sorunu olmadığı için yanında mendil taşımazdı.
Önlem olarak almadığı için kendine okkalı bir küfür etti ve iç geçirerek cevabını gök yüzünde bulacakmış gibi otomatikman başını yukarı kaldırdı.Gözüne küçükken ağaca asmış olduğu bez parçası takılınca memnuniyetle gülümsedi.
Bir dakika ! Aklından ne geçiyordu böyle...O ağacının simgesiydi ve bu simgeyi o çocuk için mi kullanacaktı.Bunu tanımadığı biri için yapacaktı.Eli yukarı doğru uzanırken hiç tereddüt etmedi.Elbisesinin parçasını sökerkende öyle.
Tek sorun şuydu ki bunu neden yaptığını bilmiyordu.Elindeki bez parçasıyla çocuğa döndüğünde çocuk sesini çıkarmadan ona bakıyordu.Sessizce çocuğun yanına çökerken eliyle yerdeki beyaz kar yığınından bir parça aldı ve bezin içine yerleştirdi.Bezi çocuğun yaralı yerine bastırırken "Bu bez parçasına iyi bakmalısın..."diye mırıldandı.Çocuk ne dediğini anlamıyormuş gibi kafasını kaldırdı ve elini tam da Eva'nın bezi tutan eline değecek şekilde yarasına koydu.O eline değdiği anda vücudundan bir elektrik akımı geçerken karnının kasıldığını ve eldiveni içindeki elinin ısınmaya başladığını hissetti.Sanki o dokununca içinden bir parça eriyerek kopmuştu ve kafasında ki herşey karmakarışık olmuştu.!
Ah!Merlinin donu adına!Ne haltlar dönüyordu burada böyle!Eva hızla elini çekerken demin olan o olayı unutmak istermiş gibi "Şey,bastırmalısın.Be-be-bezi."diye kekelemişti.Utancından öle bilse belki de ölürdü.İçinden 'Şaşkoloz!' diye geçirirken çocuğun yine ona can alıcı bir şekilde güldüğünü gördü.

Kız söylediğime gülümsedi.Ve sesine hafif bir ciddiyet katarak konuşmasına devam etti."Futbol oynarım,tekmemin tadına bakmak ister misin?O da elim kadar iyidir." Futbolda neyin nesiydi acaba ? Bilmiyordum ama umrumda da değildi.Kızın bana laf sokmuş olmasınıda pek fazla önemsemedim.Onu güldürebilmek ve gülerken gözlerinde oluşan o nezih pırıltıyı görmek hepsine değerdi.Kız kendine engel olamıyormuş gibi hafifçe odunla vurduğu yere dokundu.Başımda yaramla hiçbir ilgisi olmayan bir karıncalanma hissettim.Kızında ürperdiğini farkettim ve rahatsız olduğunu düşündüm.Geri çekilebilirdim ama buna gücüm olduğundan şüpheliydim.Kız yaranın her zarresini incelemek istermiş gibi ellerini yaramın üzerinde gezdirdi.Sanki oluşturduğu hasarın değerini ölçüyordu.Tuhaftı ama bende gülme isteği uyandırıyordu.Kız yaramla ilgilenirken yüzünden ne düşündüğünü anlamaya çalıştım.Alnında oluşan hafif hoşnutsuzluk kırışıklığı yaramın pek iyi durumda olmadığını söylüyordu sanırım."Yaranı bir bezle kapatmalıyız.Ve şişmemesi için birşeyler yapmalıyız." dedi sakin bir sesle.Kız birşey aramak ister gibi elleriyle ceplerini yokladı.Ona garip garip baktığımı biliyordum ama çok merak uyandırıcı ve eğlenceliydi.Ne aradığını bilmiyordum ama önemi yoktu.Onu izlemek bile keyif vericiydi.Kız aradığı şeyi bulamamış gibi derin bir iç geçirdi ve hafifçe etrafına göz gezdirdi.Bende onu taklit eden bir bebek gibi baktığı yere baktım.Ağacın dalına bağlanmış sağlam kumaş parçasına gözüm ilişti ve kızında onu görüp gülümsediğini gördüm.Kız sanki bir anda aklına gelmiş gibi durakladı ve o bezi oraya onun bağladığı gibi garip bir düşünceye kapıldım.İnsan bir ağaca neden kumaş bağlamak isterdi ki ? Muggleların kültürü hakkında pek bir şey bilmiyordum ama kumaş bağlamak fazla acayip kaçmaz mıydı gerçekten.Neyse muggleların hepsi tuhaftı zaten.Kızın eli bir süre sonra tereddüt etmeksizin beze uzandı ve St.Mungodaki hekimleri aratmayacak şekilde ustaca yaramın üzerine kapandı.Yerden aldığı bir parça karı bezin içine yerleştirdi ve başıma koydu.Önce hafif bir sızlama ardından soğuk ama rahatlatıcı bir etkiyle karşılaştım.Derin bir oh çekmemek için kendimi zor tuttum."Bu bez parçasına iyi bakmalısın..." diye mırıldandığını duydum kızın.Ne dediği hakkında hiçbir fikrim yoktu yinede ona baktım.Ellerim istemsizce yaramın olduğu yere giderken kızın bezi tutan eline doğru uzandım.Bir Slytherin olabilirdim ama kötü bir niyetim yoktu.Ben ciddiyim ! Ellerim hafifçe kızın ellerinin üzerine kapanınca kız gözlerini hiç beklemediği bir şey olmuş gibi açtı ve o kahverengi tonunun içinde kaybolmayı diledim.Ne kadar tatlı gözleri vardı.Kızın elleri titreyerek benimkilerden uzaklaştı.Ne yapacağını bilemez haline gülümsememek için direndim.Kız sanki deminki olayı başından atmak istermiş gibi sallandı ve kekeleyerek konuştu."Şey,bastırmalısın.Be-be-bezi." O kadar masum ve tatlı görünüyor ki kendimi gülümsemekten alamadım.Tüm yüzü kıpkırmızı kesilmişti.Onu daha fazla utandırmamak için konuyu değiştirmeye karar verdim.Bezi yarama daha sıkı bastırarak hafifçe geri yaslandım."Teşekkür ederim " dedim hiç huyum olmadığı halde.Aslında bir kıza bu kadar kibar davranmazdım ama muggle olduğu ve onu bir daha görmeyeceğim için anın keyfini çıkarabilirdim.Burada kötü olmak zorunda değildim."Ayrıca bezine iyi bakacağım söz veriyorum" dedim ellerim bezi daha sıkı kavrarken.Neden bilmiyordum ama sözümü tutacağımı hissettim.Basit bir bez parçasına iyi bakmak.Ah Tanrım ! Kıza hafifçe gülümseyerek baktım.Başımın ağrısı yavaşça inerken elimde olmadan sözcükler ağzımdan çıkmıştı bile."St.Mungoda çalışmalıymışsın." .Kelimeler ağzımdan dökülürken içimden kendime sövdüm.Kızın St.Mungoda neyin neyi gibi sorularına hazırlıklı olmak için gözlerimi kapadım ve yeniden açtım.Ama kız bana tuhaf fakat aşina olduğum bir bakışla bakıyordu.

*Utancından öle bilse belki de ölürdü.İçinden 'Şaşkoloz!' diye geçirirken çocuğun yine ona can alıcı bir şekilde güldüğünü gördü.

"Ne yani!"diye geçirdi içinden Eva.Çocuğun can alıcı bir şekilde gülümseme hobisi falan mı vardı yoksa ona mı öyle gelmişti?Basını sallayarak kontrol etmek istercesine tekrar onu süzdü ve kıkırdamamak için dudaklarını kenetledi.O sırada da çocuk yavaşça geri,ağacın buz tutmuş sert kabuğuna,yaslanıyordu.Elinde tuttuğu bez parçasını talimatları uyguluyorum dermişçesine kafasına bastırmıştı ve yüzünde hala silinmeyecekmiş gibi duran bir tebessüm vardı.Ağırdan alarak kafasını Eva'ya doğru kaldırdı ve "Teşekkür ederim."dedi.Sesi her zamankinden daha nazik ve samimi çıkmıştı.Her konuştuğun da sesi,Eva'nın kulağına doluyor ve oradan kalbine bir yol çiziyordu sanki.Eva tekrar kapıldığını farkedince içinden "Kendine gel!O sadece bir muggle." diye tekrarladı.Bir kere göreceği biri için neden bunca fedakarlığa katlanmıştı,tartışılırdı.Ama sonuçta çocuktan oldukça-aşırı-etkilenmişti ve onu bir daha görmemek şuanlık düşünmek isteyeceği son şeydi.O düşünüyorken sanki bir asır geçmiş gibi geliyordu.Oysaki çocuk daha demin konuşmuştu ve 10-15 saniye sonra da konuşmasına devam edecek bir tavırla Eva'ya bakmıştı.Haklıydı,çocuk konuşmaya hazırlanıyordu...
Elindeki bezi daha da sıkı tutarak ona "Ayrıca bezine iyi bakacağım söz veriyorum"dedi."Söz veriyorum."kelimesini çocuk vurgulayarak söylemese bile Eva sanki yüreğinden sözünü tutacağını hissetmişti...Ah,Merlinin donu adına,tanımadığını birine o bez parçasını vermişti ve o birinden şuan acaip sinyaller seziyordu.Tanrı biliyor ki çok şanslı olmalıydı (!).İç geçirerek elini saçlarına götürecekti ki çocuğun ağzından kaçan kelime bakışlarının ona sabitlenmesine ve elinin donup kalmasına neden oldu."St.Mungoda çalışmalıymışsın."
Ne demişti o.?St.Mungo mu?Ah Tanrım!
Çocuk başını ağaca yaslayarak gözlerini kapadı.Sanki tehlike anının geçmesini bekliyormuş gibi biraz bekledi ve sonra gözlerini hemen açtı.Gözleri Eva'nınkilerle buluşurken Eva gülümsemeye çalışarak "Dur tahmin edeyim."dedi.Gözleriyle çocuğu süzdü ve tekrar konuşmaya başladı;"Bir Hufflepuff kadar nazik davrandın.Fakat gözlerinin arkasında sanki sinsilik rüzgarları esiyor gibi hissediyorum."
Çocuğun ağzı yavaşça açılırken konuşmasına izin vermedi ve "Yılancıkların buralarda dolaştıklarını sanmazdım.Cüssene bakılırsa,hmm...Slytherin,V.Sınıf ha?"dedi alaycı bir ses tonuyla.Aslında tam olarak bunları söylemek istemiyordu,ağzı başka söyler gözleri başka derler ya.Aynı oydu o.Mantığının sesine güvenen,cesur ve sinsi yaratık.Söylemek istedikleri çok başkaydı,daha nazik olmak ve ona yakın olmak istiyordu.
Bu 'yakın' olma düşüncesi beynin de yankılanırken çocuğun hala ona şaşkınlıkla baktığını farketti.Ağzı kapalı olsa da gözleri şaşkınlıkla parıldıyordu.Ama hiç öfke veya kin yoktu o gözlerde.Eva çocuğun gözlerinden -birşey anlamasın diye-gözlerini kaçırırken çocuk bariz üzgün bir sesle konuşmaya başladı.

Tehlikenin geçmesini bekleyen masum bir bebek gibi olduğum yerde kaldım.Ama karşımdaki kız beni şaşırtarak hafifçe gülümsedi.Zoraki bir gülümseme olduğunu anlamam için mimikler konusunda usta olmam gerekmiyordu.Kız incecik sesiyle konuştu."Dur tahmin edeyim." dedi yavaşça.Kahverenginin o en derin tonu gözleri benimkilerle buluştu ve dikkatlice beni inceledi.Neler olacağını sanırım biliyordum.Ama tek kelime edemiyordum.Bu kızda sanki beni anlayan farklı bir yön vardı.Ne hissettiğimi nasıl biri olduğumu sanki biliyormuş gibi bana umutsuz bir bakış attığını fark ettim."Bir Hufflepuff kadar nazik davrandın.Fakat gözlerinin arkasında sanki sinsilik rüzgarları esiyor gibi hissediyorum." dedi kız buruk bir sesle.Konuşmak için yavaşça ağzıma açtım ama kız konuşmamın gereksiz olduğunu düşünür gibi ben daha bir şey diyemeden sözlerine devam etti."Yılancıkların buralarda dolaştıklarını sanmazdım.Cüssene bakılırsa,hmm...Slytherin,V.Sınıf ha?" dedi o incecik ses.Sesinde ilk başta fark edemediğim alaycı tonu farkettiğimde hafifçe başımı kaldırıp ona baktım.Onun hangi binada olduğunu tahmin etmeme gerek yoktu.Gözlerindeki o sıcacık ışıltı Slytherin olduğumu anlayınca takındığı o alaycı ton .. Çok bariz bir Gryffindor örneğiydi.Gözlerimi kızın güzel gözlerine diktim ama o benden tiksinircesine gözlerini kaçırırken kendimden nefret etmeden duramadım.Şuan içimde kabaran tuhaf bir duygu her şeyi yıkıp geçmek gibi garip isteklere neden oluyordu."Üzgünüm bunu değiştiremem" dedim sesimdeki hüzne şaşırarak.Gerçekten bir şansım olsaydı yıllar önce o seçmen şapkayı başımı geçirirken Gryffindor olmayı ister miydim ? Belki yıllar önce hayır ama şimdi bir Slytherin olduğum öğrenilince yani bu kadar tiksinilecek bir yaratık olduğumu öğrendiğimde evet değişmek isterdim.Son günlerde zaten allak bullak olan aklım bu kızın bana karşı takındığı tavırla iyice karışmıştı.Zonklayan başımı ellerimin arasına aldım.Bunu kabullenmek zorundaydım ben bir Slytherindim.Yıllardır gurur duyduğum tek unsur şimdi gözüme bir canavar gibi gözüküyor sanki o canavarın içinde hapsolan çaresiz biri gibi hissediyordum.Ne acınası! "Özür dilerim sanırım gitsem iyi olacak.Bir Slytherin olduğum için üzgün olduğumu söylemek isterdim ama değilim.Ben buyum.Değişemem." dedim kendimi zorlayarak.Ayakların sanki tonlarca ağırlaşmış gibi hissediyordum.Hafifçe ayağa kalktım.Hala elimde tuttuğum beze baktım.Ellerim hafifçe titredi ve bezi avucuma hapsettim.Kıza doğru bir kaç adım attım.Neden bilmiyorum geri çekilmesini bekledim ama çekilmedi.Donup kalmış gibiydi sanki.Hafifçe yutkundum ve kızın elini hafifçe kaldırdım ve avucumdaki bezi eline bıraktım.Bırakmadan önce elini tuttuğum o kısacık an bile bir şeylerin başlangıcına yetmişti belkide."Bir Slytherin bunu haketmez" dedim bezi işaret ederek. Bunları söyledikten sonra gitmek zorunda olduğumu biliyordum ama gitmek şuan dünyadaki en zor şeymiş gibi geliyordu.

*Eva çocuğun gözlerinden -birşey anlamasın diye-gözlerini kaçırırken çocuk bariz üzgün bir sesle konuşmaya başladı.

"Üzgünüm bunu değiştiremem."
Çocuğun sesindeki hüzün öyle içtendi ki Eva'nın kalbini yakıp geçmişti.Sanki kafasında birşeyler tasarlıyor ve çiziyormuş gibi gözleri uzaklara bakıyordu genç büyücünün.Eva ona bunları yaşattırdığı için ölmeyi hatta binlerce kez ölmeyi diledi.Ama dileği yersizdi.Daha çocuğun adını bile bilmediği halde onu kırdığı için yerle bir olmuştu.Çaresizce gözlerini kaçırıyordu duygularını anlamasın diye.Tüm bunlar ne içindi peki?Sırf onun için miydi?
Başı ağrıyormuş ve birşeyi kabullenemiyormuş gibi çocuk başını iki elinin arasına alırken Eva hala ondan yana bakamıyordu,çünkü korkuyordu.Büyük cüssesinden veya Slytherin oluşundan değil,ona her baktığında bakışlarının onu büyülemesinden korkuyordu.Kendine itiraf bile edemesede,bu korkuyu ona karşısındaki çocuk hissettiriyordu.
Düşüncelerinin yoğunluğunda yine onu uyandıran o kadifemsi sesi oldu."Özür dilerim sanırım gitsem iyi olacak.Bir Slytherin olduğum için üzgün olduğumu söylemek isterdim ama değilim.Ben buyum.Değişemem."demişti genç büyücü,sanki biri onu bu kelimeleri sarf etmesi için zorluyormuş gibi.
Eva kelimeleri ve ardında ki her bir anlamı sindirmeye çalışıyorken çocuğun çoktan ayağa kalkmış,ondan yana bakmayarak elinde tuttuğu bezi sıkıyor olduğunu gördü.Eva gözlerini tekrar başka bir yöne bakmaya zorladı fakat olmadı.Ondan başkasına bakmak istemiyormuş gibi donmuştu bakışları.Çaresizce durdu ve çocuğun birşeyler yapmasını bekledi.Çocuğun bezi tutan elinin titrediğini görünce ona yaklaşmak istedi fakat onu bile yapamayacak kadar aciz ve bitkindi.
Sonunda çocuk ona döndüğünde,güzel yüzüne düşen hüznü gördü Eva.Gözleri ise bir bakışta binbirtürlü anlam yüklüyordu herşeye.Çocuk Eva'ya doğru yaklaşırken genç cadı geri çekilmedi.Çünkü geri çekilemeyecek kadar güçsüzdü ve o ona bu kadar yakınken gözlerinden uzaklaşabileceğini sanmıyordu.Eva elinde hafif bir sıcaklık hissedince ne olduğunu anladı.Çocuk onun elini tutmuştu ve bir anlık bile olsa Eva onun varlığını hissetmişti.Bu kısacık bir an bile onu hissetmesine yetmişti.Eva elindeki şeyi sıkarken onun ona verdiği bez parçası olduğunu fark etti.Hiddetle başını kaldırıp bunun ne anlama geldiğini soracaktı ki çocuk eliyle bezi işaret ederek"Bir Slytherin bunu haketmez"deyiverdi.
Eva derin derin nefes alarak bez parçasıyla tuttuğu elini göğsüne bastırdı ve çocuğun arkasını dönüp yavaş adımlarla ilerlemesini izledi.Hayır,böyle bitmeyecekti.Böyle bitemezdi!Ağaca tutunarak kalkmaya çalışan genç cadı son bir çare astımını dizginlemek için çabaladı.Derin derin nefesler alırken gözlerinin dolduğunu ve artık bacaklarının onu taşıyamayacak hale geldiğini biliyordu.Yutkundu ve cesaretinin sınırlarını zorlayarak ondan yedi-sekiz adım önde olan çocuğa doğru "Bekle!" diye haykırdı.Çocuk bir an durdu fakat arkasına bakmadı.Eva birşey söyleyemeyince de adımlarına devam etti.Bu kadar kolay mıydı onun için bırakıp gitmek?Gözlerine dolan yaşları elinin tersiyle silerken ağaçtan destek alarak ayağa kalkmayı başardı.Akciğerleri daha da kasılıyor ve gitgide astımı çekilmez bir hal alıyordu.Akciğerlerine aldırmadan ona güç vermesi için Tanrısına minik bir dua gönderdi ve öne atıldı.Dengesini biraz zorlasada hızlanarak çocuğa yetişti.Çocuğun tam kolundan tutup çevirecekti ki çocuk ondan önce davranarak döndü ve neredeyse düşecek olan Eva'yı yakaladı.Eva çocuğun onu kollarından tutmasına aldırmadan derin bir nefes alarak "Gitme."diye mırıldandı.Sesi çaresiz ve hüzünlüydü.Kırılgan bir buz parçası gibi,narin ve soğuk.

Yavaşça arkamı dönüp en baştan beri tek amacım olan ormanın çıkışına doğru ilerlerken kaslarım isyan ediyor sanki gitmemek için benimle yarışıyorlardı.Derin bir nefes aldım ve içime çektiğim havayı tüm hücrelerimde hissettim.Adımlarım bir kaplumbağanınki kadar yavaş ve dalgındı.Gitmek istemediğim için bu kadar ağır geliyordu belkide gitmek."Bekle" diye haykıran sesi duydum arkamdan.Ayaklarım istemsizce durarken başımı çevirmemem için büyük bir çaba harcamam gerekti.Eğer şimdi geri dönersem bir daha gidemeyeceğimi biliyordum.Gözlerimi kapattım ve ormanın sessizliğini dinledim.Bir şeyler daha söylemesini bekledim.Beni durdurabilecek herhangi birşey.Onun yüzünü tekrar görmemi sağlayacak minicik bir neden istiyordum.Gözlerimi kapattığımda beynime hücum eden o sıcacık kahverengi gözler gözleri açtığım anda yok oldu ve yerini bembeyaz bir soğuğa bıraktı.Çaresizce yutkundum ve adımlarıma devam ettim.Başlamamış bir şeyi bitirmiştim belki.Ama o kız bunları haketmiyordu.Doğru düzgün bir ilişki yaşayabilirdi.Lanet olası bir Slytherini sevecek değildi ya.Daha yeni tanıdığım bu kızın bir başkasıyla olması fikri bile beni sersemletiyordu.Onu bir başkasının öptüğünü..Bir başkasının o sıcacık elleri tuttuğunu.. Tamam! Bu kadar yeter.Düşünmeyecektim.Neden umursuyordum ki ? Tanrım! beni ilgilendirmezdi.Adımlarımı daha emin atarak ormanın çıkışına doğru yürümeye devam ettim.Arkamdan gelen koşma ve nefes sesleri bir an olsun dikkatimi çekti.Daha düşünmeme bile fırsat kalmadan bir anda arkamı dönmüştüm.Kızın solgun yüzü ve nefes alma çabasıyla hızla inip kalkan akciğerlerini hissettiğimde ellerim istemsizce ileri uzandı.Kız kollarıma doğru düşerken kahverengi gözleri benimkilerle buluştu ve minik bir an için olsa bile içim titredi.O gözlerde kendimi gördüm.Kendi gözlerimin yansımasını gördüm.Ona olan bakışımı gördüm.Kimseye hissetmediğim duyguları gördüm.İçimdekini gördüm.Gerçekten kalbimde ne olduğunu.Hissettiklerimi..Kız son bir nefesle "Gitme" diye fısıldadı.Sesindeki narin bir kuşu andıran kırılgan tını tüm benliğimi yıkıp geçti sanki.Kız kollarımda nefes almaya uğraşırken yere çöktüm ve kızın başını dizlerime koydum.O öksürüklerle boğuşurken ne yapmam gerektiği konusunda en ufak bir fikrim yoktu.Çaresizce ve beceriksizce kızın düz ve yumuşacık saçlarını okşadım."Sakin ol ben burdayım" diye fısıldadım kulağına doğru.Kız sanki buharlaşıp uçacağımdan korkuyormuş gibi sımsıkı sarıldı koluma.Ellerim kızın pürüzsüz saçlarında gezinirken yavaşça normale döndüğünü farkettim.Hızlanan nefesi yavaşlamaya başlayınca bedenimi hiç yaşamadığım bir rahatlık duygusu kapladı.Bir an için onu kaybedeceğim düşüncesi tüm beynimi yosun tutmuş bir taşa sarılır gibi sarmıştıAma bu düşünceyi uzaklaştırmam fazla uzun sürmedi. O buradaydı işte kollarımda.Hafifçe güldüm ve ortamı yumuşatmak istercesine "Bana ismini söylemelisin düşüncelerime 'o' diye devam etmek pek hoşuma gitmiyor" dedim.Kız hafifçe başını çevirdi ve bana baktı.Bana bakan gözlerindeki minicik pırıltı ve dudaklarına yerleştirdiği o hafif tebessüm istesemde gidemeyeceğim kanıtıydı.

*Çocuğun tam kolundan tutup çevirecekti ki çocuk ondan önce davranarak döndü ve neredeyse düşecek olan Eva'yı yakaladı.Eva çocuğun onu kollarından tutmasına aldırmadan derin bir nefes alarak "Gitme."diye mırıldandı.Sesi çaresiz ve hüzünlüydü.Kırılgan bir buz parçası gibi,narin ve soğuk.

Astımını dizginlemeye çalışırken bile çocuğun onun için hissettiklerini hissedebiliyordu.Endişesini,şaşkınlığını,heycanını ve daha nice duygularını.Gözleri herşeyi açığa veriyordu.Bir bakışta bin anlam işleniyordu sanki baktığı her kareye.
Çocuk kollarında kırılgan bir şey taşıyormuş gibi narince yere çöktü ve genç cadının başını güçlü dizlerinin üstüne çekti.Onu yatıştırmak istercesine kızın soğuktan nemlenmiş saçlarını okşarken,kulağına doğru eğildi ve bir melodiyi andıran sesiyle "Sakin ol ben burdayım"diye fısıldadı.Haklıydı,o burdaydı.Bir rüya gibi üzerine eğilmişti,sanki üflese gidecek,o rüyadan uyanacak gibiydi.Nefes almaktan bile korkar hale gelmiş kız uçup gitmesin diye sıkıca tutundu çocuğun koluna.Çocukta onu kaybetmek istemiyormuş gibi hala saçlarını okşuyordu.
Eva'nın nefes alışı yavaş yavaş normale dönerken çocukta 'sonunda' dermiş gibi derin bir nefes verdi.Kızı kollarıyla daha sıkı sararken "Bana ismini söylemelisin düşüncelerime 'o' diye devam etmek pek hoşuma gitmiyor"dedi hafifçe gülerek.Eva ona doğru kafasını çevirdi ve istemsizce güldü.Tam konuşacaktı ki gözleri çocuğun onu tutan kollarına kaydı.Onu öyle bir sarmalamıştılar ki Eva yüzünün kızardığından yüzde yüz emindi.Yerinde kıpırdanarak huzursuz ama komik bir sesle "Kollarını üzerimden çekmessen hiç bir şey öğrenemezsin genç bayım."dedi.Çocuk hafifçe sırıtarak kollarını Eva'nın iyice doladığı belinden çekerken,Eva'da düşmemek için yanlarında ki ağaca sarıldı.Hafifçe omuzlarını yükseltip aslancık edasını takınırken,sesinin çatlamaması için Tanrısına minik bir dua gönderdi ve boğazını temizleyerek "Eva,Eva Jenny Olivia."dedi.Sesi düz ve net çıktığı için gülümserken çocuğun şaşkın bir biçimde ona baktığını gördü.Belki de Eva'nın adını daha önce duymuştu.Yani bu doğaldı,sonuçta Eva sınıf başkanıydı ve Hogwarts'ta en çok tanınanların başını çekiyordu-o gerçekten istemesede-.
Çocuk ona tekrar süzücü bir şekilde bakarken o da aklına bir şey gelmiş gibi gülümsedi ve "Hey,senin de bir adın var öyle değil mi?"diye sordu.Çocuk onu şaşırtacak cinsten bir şey yaparak kahkaha atarken,Eva da onun kahkahasının güzelliğine gülüyordu.

» Sihirli Hayvan Dükkanı