Sessizliğin Bozuluşu

Belinda&Mércedes



RP IN!

Sessizliği severim. Rahatsız edilmemeyi severim. Bu yüzden tercihim sessiz ve karanlık yerlerdir. Dean Ormanı daimi tercihimdir. Şu anda bile o kadar huzurluyum ki. İnsanlardan tamamen kendimi soyutladım. Altımda minderim var sırtım ağaca dayalı, elimdeki kitap ile bütün oldum. Okuduğum kitabın ismi "koku". Fransa' yı ve hassa burnu olan adamı anlatıyor. Etkileyici. Aslında çok yeni bir kitap değil. Filmini izlediğim için kitabı aldım ve genelde bu kitabı okumak için Dean ormanına gelirim. Çünkü sessizliğe ihtiyacım var. Bol oksijen ve beynimin boşalması için birebir.
Ayak seslerinden yoksun. Sadece birkaç kuş cıvıldaması ve benim nefes alış verişim. Bazen sayfa sesi.
Kitabı yarasında kapattım ve asamı çıkarttım. Onu almadan önce 22 asa denemiştim. Hiç birine alışamadım. onlarla sihir yapılmıyordu. Daha sonra Gecenin Karanlık Gözleri' ni denedim. Elime aldığım anda annemin öğrettiği sihirlerden birini yaptım. Başarılı. Ve benim oldu. Gülümsedim. Daha sonra gülümsememi hemen sildim. Çünkü gülümsemek bana göre değildi. Mutlu olana kadar gülümsemeyecektim. Bu benim kararımdı. Ve şu anda mutsuzdum. Bu yüzden gülümsemiyordum. Ormandaki tek kişi ben olmama rağmen gülümseme yok. Ama haklı değildim. Ormandaki tek kişi ben değildim. Birisi daha vardı. Ayak seslerini duyabiliyordum. Kitabıma odaklanmaya çalıştım tekrardan ama olmadı. Yapamadım. Birisinin varlığını bilirken kitabı okuyamazdım.
"Lütfen sessiz. Burada bir şeye odaklanmaya çalışıyorum." dedim ve kız arkamdan baktı. Kafamı arkaya attım ve onu tanıdım. Slyhterinlerdendi. Onu ortak salonda görmüştüm. Sessiz olması gerekiyordu. Kendi sağlığı için.

Moralim bozulmuştu ve canım hiçbirşey yapmak istemiyordu. O yüzden Godric's hallowdaki ormana gitmeye karar verdim. Orası her zaman beni rahatlatıyordu. Asamı çıkartıp ''Carpe Portus'' dedim ve anında dean ormanına geldim. Zor olmamıştı. Ne de olsa ben başarılı bir büyücüyüm. Yazdan kalma bu güzel havada yemyeşil olmasını hayal ettiğim çimlerin üzerini bembeyaz karlar kaplamıştı. Bu göze hoş görünsede bazen yeşili özletiyordu.Ormanda yavaşça ilerlerken bir kız gördüm. Onu daha önce ortak salonda görmüştüm.IV sınıflardandı ve duyduğuma göre başarılı bir öğrenciydi. Bana bakıp "Lütfen sessiz. Burada bir şeye odaklanmaya çalışıyorum." . Bir şeyler deniyordu ama ne olduğunu tam çözememiştim. Arkamdaki ağacın altına oturup beklemeye başladım. İşinin ne zaman biteceğini merak ediyordum doğrusu. Beklemek canımı sıkıyordu. Onu rahatsız etmek istesem bağırabilirdi. Tam kalkıp gidecekken arkamdan 'Hey dursana.Nereye? diye bağırdı. Olduğum yerde durup ona baktım. Bir süre birbirimize bakıp durduk. Kim önce konuşucak diye merak etmiştim. Bir süre sonra bana bakıp konuşmaya başladı.

Gidiyordu. Buna izin veremezdim. Ailem bana kibarlığı öğretmişti. Normal hayatımda uygulamam gerekiyordu. "Hey dursana! Nereye gidiyorsun?" Ayağa kalktım. Minderimi koltuk altıma aldım ve hızlıca ayağa kalktım. Ayağa kalkarken kitabımın sayfaları uçuştu. Her yere gittiler. onları toplamam gerekiyordu. Minderi bıraktım ve kendimce hızlıca tekrarlayarak kitabımın sayfalarını toplamaya çalıştım. "Topla topla. Topla topla." Bu iş oldukça uzun süreceğe benziyordu. Gecenin Karanlık Gözleri' nin iş başına gelme sırasıydı. Asamı çıkarttım. "Toplan!"[{i] dedim sessizce. Kitabımın kapağını açık bıraktım. Sayfalar geri gelmeye başladı. Hepsi toparlandığında kitabı kapattım. Arkamı döndüğümde kızın asası da elindeydi. Asamı kitabımı tuttuğum elime aldım. Diğer elimi uzattım. Tokalaşmak için. [i]"Seni ortak salonda gördüm ama arkadaşlarınla olduğun için rahatsız etmek istemedim. Ayrıca ilk hamleyi yapmayı sevmem. Şimdi ise tam bir istisna. Mércedes. 4. sınıf öğrencisiyim." dedim. Elimi sıktı ve kendini tanıttı. Sıradan Slyhterine işte. Benim gibi bir kız.

Rp out: Kısa oldu. Çok özür.

Asasını kitabını tuttuğu eline aldı ve diğer elini uzatıp ''Seni ortak salonda gördüm ama arkadaşlarınla olduğun için rahatsız etmek istemedim. Ayrıca ilk hamleyi yapmayı sevmem. Şimdi ise tam bir istisna. Mércedes. 4. sınıf öğrencisiyim." dedi. İyi birine benziyordu. Onun kadar güzel birini hayatımda hiç görmemiştim. Ona bakıp '' Belinda. V.sınıf slytherin. Memnun oldum. Keşke ortak salondayken gelseydin yanıma. Bize eşlik etmiş olurdun. dedim ve gülümsedim. Mêrcedes ile konuşurken bir ses duymuştum. Ona bakıp ''Sessiz ol. Biri geliyor sanırım'' dedim ve öylece olduğumuz yerde durduk. İleri baktığımızda kim olduğunu çözememiştik ama bize yaklaştığında kıyafetinden muggle olduğu belli oluyordu.Ne yapacağımız konusunda hiç bir fikrim yoktu. Birden asamı çıkartıp ''Bombarda Maksima'' deyiverdim. Neden veya nasıl olduğunu anlamamıştım. Patlamanın etkisiyle her yeri duman kaplamıştı. Önümü bile göremiyordum. Duman dağılmaya başladığında muggle'ı aramaya başladık. Ne yaparsak yapalım bir türlü bulamıyorduk. İlerlerken yerde kan izleri görmüştüm. O izleri takip ettiğimizde Bizi doğruca Muggle'ın olduğu yere götürmüştü. Yaptığım büyü sonucunda adamın her tarafı kan içinde kalmıştı ve acıdan inliyordu.Bize bakıp ''Kimsiniz siz'' dedi. Alaycı bir gülümsemeyle ''Bilmek istemezsin bulanık'' dedim ve Mêrcedes'e bakıp ''Sanırım unutturma büyüsü yapmamız gerek'' deyip kahkaha atmaya başladım. Ben bunu söyler söylemez asasını çıkardı ve ''Obiliviate'' dedi. Bunu söylemesi bende şaşkınlık yaratmıştı.

Neden onun yanına hiç gitmediğimi sordu. Tam söyleyecekken beni susturdu. Kulak kesildi. Çıt sesleri geliyordu. Gerçekten rahatsız edici. Bir muggle olabilirdi. Ve ileride bir çift boncuk göz gördüm. Bize hayretle baktı. Belinda asasını çıkarttı ve tam ona "dur" diyecekken asasını toprağa çevirdi.
"Bombarda Maxima" dedi. En güçlü patlama büyüsü. Bunu büyük babam bahçesine oyuklar açmak için kullanırdı. Bana öğretildi ama kullanmam yasak. En azından bir yıl daha.

Yüzümü ceketimin içine soktum. Dumandan etkilenmemek için nefesimi bir süreliğine tuttum. Gözlerimi kapattım. Kitabım ve asam hala elimdeydi. Zavallı muggle. Burada olmak onun suçu mu? Bilmem. Kaderi böyle.

Belinda' nın ayak seslerini duyunca dumanın kaybolduğunu anladım ve tuttuğum nefesi verdim. Gözlerimi açtım. Muggle' a baktım. Belinda başında dikilmişti. Kadın kendini korumak için kolunu yüzüne siper etmişti. Ağlar gözlerle ve sendeleyerek ayağa kalktı. Orta yaşlarda bir kadındı. "Kimsiniz siz?" dedi. Lanet olsun. Belinda o büyüyü yapmasaydı belkide kadın bir şey çakmayacaktı.
''Bilmek istemezsin bulanık'' dedi Belinda. ''Sanırım unutturma büyüsü yapmamız gerek'' kahkahası çınlıyordu. Ben bu tür durumlarda sessiz kalıp "obiliviate" demeyi seçiyorum ve ardından kaçmayı. Asamı kadına doğru uzattım. "Obiliviate." dedim. "Sakla." dedim Belinda' ya asayı göstererek. Bende asamı ceketimin içine soktum. Kadın başını salladı ve yere düştü. Sanki çok iyi bir vatandaşmışım gibi hemen kadının yanına gittim. Yüzüme endişe ifadesini yerleştirdim ve kadının kolunu tuttum. "İyi misiniz?" diye sordum. Kadın ayağa kalktı. "Bilmiyorum. Beynim boş gibi. Sanki bir olayı yaşamışım ama hatırlamıyorum." dedi.
Belinda "Buradan uzaklaşmalısınız bayan ve, bunu kafanıza takmayın. Bir süre sonra geçer." dedi. Kadın giderken bende Belinda' yı ormanın derinliklerine çekiştiriyordum. Bir yandan gülüyorduk. Gerçekten eğlenceliydi. Hemde çok eğlenceli.