Buzlaşan göle karşı..

V. Sınıf Hufflepuff Mesaj Sayısı : 20 Galleon : 24 Kayıt tarihi : 11/12/10

Collesius dışardan ne kadar kin dolu gözüksede doğaya, canlılara en önemlisi yaşama saygısı vardı. Ayaklarının altında toprağın soğuk kartanelerinin farkında bile değildi. Diz çökmüştü doğa her kış gibi yine yeniden ;düşer gibi.. kuşun, bitkinin, böceğin ölmeden önceki halsiz, soğukta donupdüşüşü gibi. Dışarıya çıktığı anda soğuğu çekmekten sağırlaşmış toprak, soğuğu körüklemekten yorulmuş hava,tabakalamaktan feryat eden gökyüzü susuyordu. Hogwarts da doğayla birlikte kışaesir olmuştu beyazdı her yer iyiliğin simgesi olsa da bu yılkı kış diğerlerinebenzemiyordu. Canlıya zarar veriyordu ama Collesius’un canlıları kurtarma gibide bir amacı yoktu.Tipik kadercilerdendi doğuştan sahip olduğu yeteneğini,sayılı kez durum canını yaktığı zaman iyileştirmekte kullanmıştı çünkü doğanınbir düzen içinde hareket ettiğinin farkındaydı ve buna karışacak kadarda küstahdeğildi ne kadar çok can sıkıcı durum bir araya gelip moral bozmaya çalışsa bileAnna ile buluşacağı her gün kadar özel olan bu günü mafetmesine izin vermeyecekti.Ah Anna; buzlaşmaya yüz tutmuş göl kadar temiz, saf ve büyüleyiciydi gözleri veşirin tavırları her zaman yağmurdan kaçarken sığındığı bir kalpti onun kikötülüklerden koruyan ve huzuru vaat eden. Belki onu elde etmek için hilekardavranmıştı belki de çok yara almış çok yorulmuştu ama geri dönüp baktığındakeşke diyeceği hiç bir şey yoktu çünkü hayatına renk veren şey onun asil duruşuolmuştu geçen seneye kadar Hogwarts’da derslerde yaltaklanan, göl kenarındancanlıları seyredip bir kurbağa kadar bile yaşama sevinci olmadığı için karalarbağlardı ama artık öle değildi. Saba kalktığında gözüne dolan güneş, aynayabaktığında gördüğü yüz, ayakkabısının bağcıklarında bile o vardı. Attığı adımlarezgiler çığırıyordu sanki o kadar yaşam doluydu ki bir sonraki adımı atmak içinbile sabırsızdı. Ama beklemekten ne kadar nefret etse de onun içinde olduğukötü şeyler uyandıran duygular bile ona hoş geliyordu. Sabırsızlık isedayanılmazdı. Beklemekten sıkılmasa da dolanmak hoşuna gidiyordu, havanın soğukolmasına rağmen Slytherin’li züppeler insanlara sataşmaktan geri durmuyordu amaiçi içini yiyordu gidip bir kaçının ağzının payını vermemek için kendinizorluyordu. Doğaya göz gezdirmek daha eğlenceliydi her zaman ki gibi ama adımatmak bu havada cidden çok zordu…

Merlin’in sakalı… Pencerenin önünde bir dağ misali birikmişkar dururken dışarıyı nasıl izleyebilirdi ki? Kış mevsimini sevdiği birgerçekti, sıcak bir içeceğin yanında tatlı bir kurabiye ve eşsiz bir manzara. Ardı kesilmeyen sorumlulukların verebileceği en güzel hediye belki de bu olabilirdi, fakat şu an değil. Mavi gözleri bir an duvardaki saate yöneldi; “tanrım yine bekleteceğim” diyerek mırıldandı. Hayatı seviyordu, tıpkı içinde bulunduğu zaman dilimi gibi. Geçen yıl yaşamına giren büyücü gibi… Onunla birlikte geçirdiği zaman belki de en güzel hediyeydi. Fakat bu zaman dilimini onu bekleterek akıp gitmesini istemiyordu. Tıpkı kendisinin bir durum karşısında beklerken sinir küpüne döndüğü anlar gibi. Seri bir şekilde mantosunu alıp ortak salondan ayrılarak dışarı çıktı.

Büyük kapıyı araladığında gözüne çarpan manzara pencereden gördüğünden daha güzeldi. Üşengeçliğinden ötürü bu zaman dilimini harcayacağı bileceğine kendisine inanamıyordu. Gökyüzünden aşağıya yavaşça süzülen küçük beyaz noktalar her yeri kaplamıştı. Küçük beyaz noktaların birleşimiyle gelen beyaz örtüyle birlikte oluşan sessizlik onu rahatsız etmişti bir an. Hiçbir zaman sessizliği seven biri değildi ona göre eğlence her zaman önde gelmişti. Sıkıcı, siyah beyaz bir hayattan uzak kalmak onun belki de dünyada da ki amaçlarından birisiydi. Kış mevsimini bir kez daha özlediği düşüncesi barınsa da yanında kibüyücüye baktığında onu yaz tatilinden bu yana görmediği izleniminin düşüncesi daha ağır basıyordu. Havanın soğukluğu bir an onu üşütmüştü fakat hayatına yalnız geçenyıl girmiş kişinin tebessümü içini ısıtıyordu. Önüne gelen saçlarını geriye doğru atarak yanında ki büyücüye baktı. Gözleri az ileride bir savaş başlarmış Slytherin’liler deydi. Kendine bir şey sanan inanları sevmediği bir gerçekti fakat bu binadaki ruhsuz olarak tabii ettiği kişilerin kışın sunduğu nimeti kullanmasını bildikleri de bir gerçekti. Yerde ki kardan biraz alarak elinde yuvarladı ve daha demin ruhsuz tayfasına bakan büyücüye atıp bir şey olmamışçasına gözlerini yukarı devirerek baktı. Yaptığı davranıştan nefret ettiği söylenemezdi, kar topu savaşını her zaman sevmişti. Zafer kazanmak belirli bir statüye sahip olmak... Bu fikirler hoşuna gidiyordu. Fakat elinde ki cephaneyi sevdiği birine atmayı da sevmiyordu. Tıpkı Slytherin ve Hufflepuff'luların klasik düşmanlığı gibi.

Ktunnel'dengirmeyenefretetmek: *-*