İlk karşılaşma...

Xavier John Redmond & Serena Melanie Giovanne
-Öğrenciler yavaş yavaş Hogwarts'a gelmeye başlarken genç kızımız kendini üç süpürge'de bulur. Bu sırada Hogwarts'ta her gün göreceği biri ile tanışır. Acaba bu yakışıklı genç kimdir?

~~~~~~~~~~

Sonunda tatil bitmişti. Ablası her ne kadar onunla gitmesini söylese de o klasik bir şekilde trenle dönmüştü okuluna. Treni, yolu ve yolda giderken müzik dinlemeyi seviyordu. Birde elinde mitoloji kitaplarıyla… Daha ne olsun? Gıcık kuzeni Anna bir türlü peşini bırakmıyordu. Durmadan medusa hakkında konuşuyordu. Bu kız deli miydi? İnsanı hiç mi hiç rahat bırakmıyordu. Serena ise sadece kafasını sallamak ile yetiniyordu. Trenden inerken Anna’ya tembihlemişti bavullarını alması gerektiğini. Nedeni ise; her zaman ki mekânına gidecekti. Üç Süpürge… Ne zaman oraya gitse yakışıklı hoş çocuklar görürdü. Zaten buda onun hoşuna gitmiyor muydu? Bir sene boyunca arkadaşı olacağını çocuklarla tanışıyordu. Tabi o sene her şey bitiyordu. Nedenini bilirsiniz. Bütün erkekler aynıdır, hiç biri kibar değildir. Bu onun görüşüydü tabi. Bu sefer ki dileği doğru dürüst bir genç bulabilmekti. Dükkâna doğru yürürken herkes ona bakıyordu. Her zaman ki göz alıcılığı üstündeydi. Çirkin bir kız denilemezdi, gerçekten çok güzeldi. Gözleri genelde renk değiştirse de asıl rengi yeşildi. Açık kahverengi saçları lüleliydi. Düzleştirmek için uğraşamayacaktı. Yüzünde hafif bir makyaj onu yaşından büyük gösteriyordu. Kırmızı paltosu herkesin ona bakmasını sağlıyordu. Bilirsiniz insanlar dikkat çekmek için hep kırmızı giyer, ama Serena bunu bilerek yapmamıştı. O paltoyu giymese bile dikkat çekecek bir yol bulurdu.

Üç süpürgenin kapısında durdu ve eski kapıyı ittirip açtı. İçeri girdiğinde gülümsemesi yüzüne yayıldı. Hemen boş olan masalardan birine oturup derin nefes aldı. Etrafına bakmadan önce yanına gelen sevimli garsona gülümseyerek siparişini verdi. ‘‘Bir bira… Teşekkürler.’’ Zavallı garson, genç kıza etkilenmişçesine baktı ve sakince ayrıldı. Serena bunun için büyük pişmanlık duydu ama elinde değildi. Gülmeyi seviyordu, pozitif enerji güzel bir şeydi. Bu yüzden Gryffindordu işte. Birası gelene kadar etrafına bakındı. Barda oturan genci gördü ve gülümsedi. Yakışıklıydı ama bu sefer o kimsenin yanına gitmeyecekti. Onların gelmesini bekleyecekti. Tekrar önüne döndü ve telefonuna gelen mesajları cevaplamaya başladı.

Tatil bitiyormu ne? Daha yorgunluğumu üzerimden atamadan... Üç Süpürgeye cisimlenmiştim herzamanki içiciler yine oradaydı. Etrafıma bakındıktan sonra bar kısmına ilerledim ve bir türlü sabit durmayan sandalyeye oturdum. Elimi kaldırarak '' Bir bira.. '' dedim barmen birayı bardağa doldururken etrafa bakınmaya devam ettim son zamanlarda sihir basını hep peşimdeydi rahat bir şekilde gezmek benimde hakkım. Barmen biramı önüme koyduğunda '' Teşekkür Ederim. '' dedim ve yavaşça bardağımı kaldırarak ağzıma dayadım bir yudum almıştım boğazım donacak gibi olmuştu içinde dörtten fazla buz vardı. Kısa bir süre sessizlik oldu ve tekrar içerideki büyücü ve cadılar konuşmaya başladı kendi sesimi duyamıyordum. Üç Süpürgenin eski kapısı açıldı sesini duyabilmiştim içimde hiçbir merak oluşmamıştı dönüp arkama bakmaya üşenmiştim. Birkaç saniye sonra kapı kapandı.

Uzun bir süre sonra biramı bitirmiştim. Galleon'u önüme yavaşça koydum ve yerimden kalkıp etrafa bakındım geçen yıl dersime gelen bir öğrenci çarpmıştı gözüme benimle yakından ilgileniyordu hiçbir profesörle bu kadar yakın değildi. Bunları düşünürken bira midemi yakmaya başlamıştı yüzümü buruşturarak ilerlemeye başladım o anda kızın adını öğrenmeye çalışıyordum ki aklıma geldi adı Serena Melanie olmalıydı muggle'ların telefon dediği şey elindeydi muggle'larla aram pek iyi değildi. Masaya vardığımda yavaşça önüne oturdum ve '' Merhaba Melanie '' dedim o anda bana bakmıştı gözleri parıldıyordu.

Karşısındaki yakışıklıyı görünce umutsuzca gözleri parıldadı. Profesör Redmond’tu. Mitoloji Profesörü ve Gryffindor bina sorumlusu… Profesör dediğine bakmayın. Oldukça genç ve yakışıklıydı. İnsanı kendinden geçirebilecek bir mükemmelliği vardı. Onu ilk gördüğü anıyla beyni bulanmıştı. İkinci ya da üçüncü sınıfa gidiyordu. O sene pek mitoloji dersi almak istemiyordu fakat yinede içindeki ses sayesinde derse girmişti. İşte o an yakışıklı çocuğa aşık olmuştu. Yepyeni bir mitoloji profesörü… O günden sonra ne zaman mitoloji dersi olsa, dersliğe erken gider öndeki sırayı kapar ve tüm ders boyunca profesörü izlerdi. Tabi profesör soru sorunca da hep doğru cevap verirdi. Nedeni ise Serena’nın mitoloji her zaman mükemmeldi. Bu sayede profesörün gözde öğrencilerinden biriydi. Bu onu üzmüyordu ama mutsuzdu. Kendisine geldiğinde önünde biraya baktı. Profesörün yanında içmeyecekti tabi. Gözlerini biradan profesöre kaydırdı. Genç profesör anlamış olacak ki Serena’ya tebessümle baktı. Genç kız gülemedi tabi. Tekrar önüne baktı. ‘‘Nasılsınız profesör?’’ dedi. Hiç beklemediği anda sözler ağzından dökülüvermişti. Acaba tatilde ne yapmıştı? Kız arkadaşıyla mıydı? Yoksa ailesi ile birlikte miydi? Belki de yalnız geçirmişti tatilini. Eliyle saçlarını dağıttı ve profesörün cevabını beklemeye başladı.

Melanie bir süre bana baktı biraz garip bir kişiliği vardı onu çözememiştim. Ne zaman dersim olsa dersliğe ilk o gelir birkaç dakika beklerdi nedenini bulmuş değilim ama aklıma birkaç şey geliyordu. Bu düşüncelerle boğuşurken gözümün daldığını farkettim. Melanie önündeki biraya bakmaya başlamıştı tebessüm ile yüzüne bakmaya başlamıştım ki önüne dönüp konuşmaya başladı '' Nasılsınız Profesör? '' dedi ve beklemeye koyuldu derin bir nefes alıp cevap verdim '' İyiyim, Melanie sen nasılsın? '' diye bir soru yönelttim ve cevabını beklemeye koyuldum. O anda gözüm garsona takıldı elimi kaldırarak '' Soğuk bir bira. '' diye seslendim birkaç saniye sonra biram gelmişti yavaşça masaya koyup oradan ayrıldı normal ses tonumda Melanie'ye '' Sorun değil içebilirsin. '' dedim ikimizde aynı anda biramızı yudumlamaya başladık...

Spoiler:

Sakince birasını yudumlamaya başladı Serena. Genç profesöre durmadan bakıyordu, gözleri kesiştiğinde ise gözlerini kaçırıyordu. Kalbide durmadan atıyordu. Hatta belki olması gerekince fazla atıyordu. Elini çenesinin altına koymuş düşüncelere dalmıştı. Durmadan profesörle ilgili bir şeyler hatırlıyordu. Mesela ilk konuştukları an… Serena’nın kalbi duracak gibi olmuştu. Sorduğu sorulardan çok profesörün yüzünü inceliyordu. Hatta incelemesinin nedeni de profesörün resmini çizecek olmasıydı. Serena, resim yeteneğine şükrediyordu. Hatta o gece yatakhaneye kapanık profesörün o mükemmel yüzünü çizmişti. Daha sonra ise yastığının altında saklamaya başlamıştı. Bu resmi kimse bilmiyordu. Sadece bilen kişi biricik dostu Eva’ydı. Oda şans eseri görmüştü. Aralarının iyi olması büyük bir şanstı. Hala resim o yastığın altındaydı. Kimsenin görmemesi için büyük bir çaba sarf ediyor. Kimsenin eline geçmesini istemez doğrusu.

İyice düşüncelere dalmışken telefonun çalması ile kendine geliyor. Bakışları direk profesörün üzerinde geçiyor. Fazla zaman kaybetmeden telefonuna gelen mesaja bakıyor. Yazın tanıştığı şu muggle çocuk mesaj atmıştı. Gülümsüyor ve cevap veriyor. Profesörün kıskandığını diliyor ama pek sanmıyor. O kim, profesör kim? Bir iç çekip profesöre dönüyor. ‘‘Profesör, bu sene etkinlik olacak mı? Kamp gibi mesela…’’

» Alışılmış karşılaşma..