Ailesini kaybettiği gece olduğu gibi yine her yere bir sessizlik hakimdi.Duvarlar pusuda duruyor,sanki tehlike anını atlatmaya çalışıyorlardı.Küçük kasabanın üstündeki karanlık hala kalkmamıştı.Kasabanın en karanlık ve ücra köşesi ise Olivia ailesinin eviydi.Kazadan önce çevresinden geçen herkese mutluluk ve huzur veren ev Bay ve Bayan Olivia'nın ölümüyle çökmüş ve karanlığa bürünmüştü.Bay ve Bayan Olivia,kendilerine ait herşeyi yanlarında götürmüşlerdi.Bir tek sevgili kızları Eva'yı arkalarında bırakmışlardı.
Eva ailesinin ölümünü hala kabul edememişti.Göz pınarları ağlamaktan kurumuş,gündüzü ve gecesi birbirine karışmıştı.Yaşayan bir ölüden farksızdı artık.Sadece nefes alıyor,uyuyor ve boğazı kuruyunca su içiyordu.Diğer bütün yaşamsal aktivitelerini yitirmiş gibiydi.Bazı şeyleri yapıyordu,fakat ne yüzü gülüyor ne de gözleri parıldıyordu.Oysa Eva hayat dolu bir kızdı.Yaşıtlarına göre olgun,kararlı ve sakindi fakat yeri gelince eğlenmeyi ve gülmeyi de çok iyi biliyordu.Şimdi ise bomboştu.Hiç olmadığı kadar boş...Kendisini evinde gibi hissetmiyordu.Aslına bakılırsa buraya sadece yaz tatillerinde geliyordu fakat burada doğmuş ve burada büyümüştü.Bir nevi ikinci evi gibiydi.Şimdi ise sadece konaklamak için bir yer gibi görünüyordu gözüne.Bir an önce Hogwarts'a,ait olduğu tek yere dönmek istiyordu.
Eva muggle doğumlu bir büyücüydü.Bu gerçekten harikaydı.Olivia ailesinde bir büyücü vardı.Çok akıllı,olgun ve sorumluluk sahibi bir büyücü.Annesi ve babası gerçekten çok gurur duymuşlardı.Bayan Olivia her zaman dediği gibi büyücülük okuluna kabul mektubu geldiğindede 'Sen özel birisin tatlım.'demişti.Gerçektende öyleydi.Özeldi.
Eva aklına gelen anıyı silmek istercesine başını salladı ve küçük bir çocuk gibi balkondan sarkıttığı bacaklarını kendine çekti.Kollarını bacaklarına dolayarak başını duvara yasladı.
Kasabanın,kasveti her yere sinmiş havasını içine çekti ve ardından bir hıçkırık koyverdi.Başını dizlerine dayayarak göz yaşlarının usul usul yanağından akmasına izin verirken,çatlamış dudaklarını araladı.Tam konuşacak gibi oldu ki boğazına takılan bir yumru konuşmasını engelledi.Çabası yersizdi.Hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktı.Kendi kendine konuşmak onun bir hobisiydi fakat bunu bile yapamayacak haldeydi.Çaresizlik ve hüzün dolu hıçkırıkları karanlığa karışırken arka bahçeden gelen bir ses duydu.
Kendini o an bir kış kadar savunmasız hissetmişti.Korkak ve hiç bir şey yapamayacak kadar aciz bir insandı o.Eva inkar edercesine başını salladı ve cesurca ayağa kalktı.Fakat bu yeterli değildi.Güçsüzdü ve korkuluklara tutunmasa düşeceğinden emindi.
Hogwarts'taki çocuğun onunla dalga geçtiği zaman aklına gelmişti.O çirkin sesi kulaklarında çınlıyordu.'Sen korkağın tekisin,Eva!Hiç bir şey yapamazsın!'demişti.Eva boşta kalan sol elini yumruk yaptı ve içinden'Ben-korkak-değilim!'diye geçirdi.Bu düşünceden güç almak istercesine derin derin nefesler aldı.İçine sinmeye sinmeyede olsa balkondan odasına geçti ve odasının ışığını yaktı.Beyaz ve krem renklerinin hakim olduğu oda yeniden uyanmışçasına parıldadı.Eva kim bilir kaç gecedir karanlıkta gizleniyordu!?Gözlerini devirerek dolabına doğru yürüdü.Birinci kapağı araladı ve içinden ince,siyah bir hırka çekip çıkardı.Hava esmese bile hırkasız kendini kötü hissediyordu.Hemen hırkayı üstüne geçirdi ve özel eşyalarını sakladığı kutunun olduğu yere doğru yaklaştı.
Bütün özel eşyalarını bir kutuda tutardı.Onun için değerli olan insanların verdiği şeyler altından bile kıymetliydi.Hızla yatağının altından kutuyu çekti ve kapağını kaldırdı.Asasını cebine koydu ve açtığı kutuyu tekrar kapayarak yatağının altına ittirdi.Ayağa kalkarak asasını eline aldı ve emin adımlarla odasından çıktı.Merdivenleri ağır ağır indi.Bunu korkusundan dolayı yapmıyordu.Merdivenler beyaz ahşaptan yapılmaydı.Eski oldukları için her hızlı adımda insanı gıcık eden bir gıcırdama sesi çıkarıyordu.Eva son basamağıda indi ve hızla kendini salona attı.Annesi ve babası yokken salon çok boş gözükmüştü gözüne.Aldırış etmeden çıkış kapısının yanında duran ışık düğmesine bastı.Lamba bir kere titrekçe yanıp söndü fakat sonra titrekliğini üstünden atarak cesurca yanmaya başladı.Işığı açmasına rağmen salonun üstünde hala bir karanlık hakimdi.Beyaz duvar kağıdı parıldamıyordu.Derin bir nefes alarak çıkış kapısını açtı ve hemen yanında asılı olan anahtarları cebine attı.Sundurmanın ışığı Eva'nın dışarı çıkmasıyla aydınlandı.Eva hafifçe yerinde sıçradı.Her zaman sundurmanın ışığının otomatik olduğunu unutuyordu.Kendini rahatlatmak istercesine "Tamam,Eva!Bir şey yok!"dedi fısıltıyla.Kendisi de birşeyin olmadığını görmesine rağmen hala huzursuz hissediyordu.Asasını hazırda tutarak ürkekçe giriş merdivenlerini indi.
Bayan Olivia'nın arka bahçesi çok genişti.Hatta neredeyse arkadaki karanlık ormana yakındı.Bu Eva'yı huzursuz etsede annesinin bahçesinin güzelliği her zaman onu büyülemişti.
Bundan güç alarak asasını "Lumos!" diyerek salladı.Asasının ucunda bir ışık belirince Eva rahat bir nefes aldı ve arka bahçeye doğru yürümeye başladı.Yeşil gözlerini iri iri açmış,dikkatli bir biçimde yere bakıyor sanki her an yerden birşey çıkabilecekmiş gibi davranıyordu.Sola dönerek bahçenin girişine doğru yavaşça yaklaştı.Buraya kadar gerçekten iyi gitmişti.Ne bir hayvan ne de bir insan vardı.Hem insan ne arayacaktı ki Bayan Olivia'nın bahçesinde!'Sanırım yanlış alarm!Bir hayvan o sesi çıkartmıştır heralde.'diye düşündü Eva.Bu düşünce ona gayet uygun gözükmüştü fakat sanki daha fazlası vardı.Huysuzlanarak sundurmaya yöneldi.
Tam asasının ucunda yanan ışığını söndürecekti ki caddeden gelen tiksinti uyandırıcı bir kahkaha olduğu yerde donup kalmasına neden oldu.Hafifçe başını döndürdü ve onu gördü.
Adam gülerek "Ailenin ölümüne üzüldüm Eva.Arabanızı lanetlemek gerçekten çok kolay oldu.Fakat sen o kadar akıllısınki büyü yaparak kurtuldun.Ne yazık...Aileni kurtaracak zamanın yokmuş!"dedi.
Eva hiddetle "Ailemi...Sen mi öldürdün?"diye bağırdı.Sesi karanlığa karışırken bir yandan astımını dizginlemeye çalışıyor bir yandanda öfkesine hakim olmayı deniyordu.
Ne kadar kontrollü davransada o adam ailesini öldürmüştü!Nasıl sakin olabilirdi?!Öfkesine yenik düşerek adama doğru koşmaya başladı.
Adam iğrenç sözlerini bir yılan gibi üzerine salarken hemen ötesinde durdu."Akıllı olduğun kadar safsın da!"
Aslında Eva'yı azarlamasının tek nedeni ondan korkuyor olmasıydı.Kızın azminden,zekasından ve cesaretinden korkuyordu.Belkide onu öldürmek istemesi bu yüzdendi.Eva'nın sinirden titreyen bedenine baktı.Onu böyle görmek keyfine keyif katıyordu.Eva adamın keyiflendiğini görünce dayanamayarak "Sectumsempra!" diye haykırdı.Adam şaşkın bir şekilde büyüden kıl payı kurtuldu.Eva'nın böyle lanetler savurması hoşuna gitmesede belli etmeyerek pozisyonunu korudu ve asasını öne doğru sallayarak "Crucio!"dedi.Fakat çok geçti.Eva adamın ne yaptığını anlamışçasına ondan önce davranarak "Sersemlet!"diye mırıldanmıştı bile.Adam donarak yere düşünce Eva kendini gülümsemekten alamadı.
Koşarak eve gitmeden önce adama pis bir bakış attı.Eve geldiğinde beyninde dolanan tek düşünce gerçekten Hogwarts'a ait olduğuydu...
Paz 7 Kas. - 11:57:01
